Neden plastik bu çiçekler?
Bulabildiği her toprak parçasında filiz verebilen tohumlara inat…
Her bahar yeniden, yeniden renklenen yaşama inat…
Toprak mı bitti, yoksa yağmurlar mı?
Özensizlik, umursamazlık, sıradanlık…
Her yanımızı saran bir boş vermişlik duygusu…
Beğenilme güdümüzü tatmin için plastik cerrahi, örselenen ruhlarımıza plastik(!) sanatlar, vermekten uzak ama almaya -inadına- yakın plastik yaşamlar…
Özen göstermeye gerek bırakmayan bir birliktelik, alışkanlık, sıradanlık arayışı mı? -ki tıpkı evlilikler gibi-
Kanıksamanın zarafeti alt ettiği zaman dilimlerinde; savruk hayatların, tutunamamanın, kök salamamanın ve zamansızlığın
ve her daim zamansızlığın dışa vurumu mu?
Etiketleri yırtılmış, eğilip bükülmüş ama içinde taşıdığı cana inat ayakta duran konserve kutuları süslemiyor artık pencere pervazlarını…
Nereye gitti hercai menekşeleri ile övünen, tomurcuk veren sardunyaları ile konuşan komşular?
Gül ve hanımeli kokularının birbirine karıştığı dingin balkonlar ?
Ne zaman vazgeçti ortancalar yağ tenekelerini mesken edinmekten?
O uzak kentlerdeki karmaşada, her şeye karşın yeniden tomurcuklanan yaşam sevinçlerine yer kalmadı mı?
Gökdelenlerin gölgesinde başını kaldıramıyor mu kır çiçekleri ?
O kentlerin koşuşturmasında vaz mı geçildi nergisin kokusundan?
Basit yaşamak zorlaştı, insanlar kente teslim oldu…
Preslenmiş insan yığınları doldurdu meydanları.
PVC pencereler, lastik pabuçlar, plastik ve hatta elastik uzaktan kumandalar, naylon ilişkiler …
Çabalamadan güzellikleri ellerinde tutmak isteyen insan yığınları…
Ve sulanması, özen gösterilmesi gerekmeyen,
odalara ve giderek hayatımızın tamamına yayılmış,
sahiplerinin hevesinin geçmesini bekleyen plastik çiçekler.
Neden plastik bu çiçekler?
Erol ONUR
okuyazciz-e Haber 
Yorum yapmak için "Üye olmanız gerekmez" E-Postanız Görünmez